Πριν από μερικές ημέρες, έκανε την εμφάνισή του στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης ένας Έλληνας ομογενής από την Αυστραλία ο οποίος έδινε την ευκαιρία σε 1000 συμπατριώτες του να εργαστούν ως οδηγοί ταξί στην εταιρεία που έχει στήσει στη μακρινή χώρα. Όπως εξήγησε, στην Αυστραλία υπάρχει μεγάλη έλλειψη οδηγών ταξί προσθέτοντας, μάλιστα, ότι τα περισσότερα παραμένουν καθηλωμένα λόγω έλλειψης οδηγών!

Η κίνηση του κυρίου Κατσιαμπανή ήχησε συγκινητική στα αυτιά χιλιάδων Ελλήνων που αντιμέτωποι με το τέρας της ανεργίας δε θα δίσταζαν να φτιάξουν αύριο το πρωί τις βαλίτσες τους και να ξενιτευθούν στην ήπειρο των καγκουρό.

Είμαι σε θέση μάλιστα να ξέρω, ότι στα μέσα ενημέρωσης που πρόβαλλαν το θέμα έσπασαν τα τηλεφωνικά κέντρα από ενδιαφερόμενους.

Ποιο ήταν το περιεχόμενο της προσφοράς του συμπατριώτη μας;

Οι χίλιοι Έλληνες θα επιλέγονταν μετά από ειδικά σεμινάρια, που θα γίνονταν στην Αθήνα. Οι επιτυχόντες θα έπαιρναν το χρυσό εισιτήριο για την Αυστραλία όπου θα εκπαιδεύονταν στη σχολή Australian Taxi Academy που ίδρυσε ο ίδιος και οι συνέταιροί του, ώστε να γίνουν άριστοι οδηγοί ταξί, σύμφωνα με τις αυστραλιανές προδιαγραφές.

Και πώς θα εξασφάλιζαν βίζα; Ως γνωστόν, η Αυστραλία είναι ίσως η αυστηρότερη, αλλά και μια από τις πιο οργανωμένες χώρες στον κόσμο σε ότι αφορά στη μετανάστευση.

Το «σχέδιο» του συμπατριώτη μας ήταν το κράτος να χορηγήσει φοιτητική βίζα στους ενδιαφερόμενους, καθότι αυτοί θα ταξίδευαν στη χώρα όχι ως εργαζόμενοι, αλλά ως σπουδαστές της ακαδημίας! Όσοι παίρνουν φοιτητική βίζα, έχουν το δικαίωμα να εργάζονται 20 ώρες την εβδομάδα και απεριόριστες ώρες κατά τη διάρκεια των διακοπών, εξήγησε, και εμφανίστηκε αισιόδοξος ότι τα γραφειοκρατικά ζητήματα θα ξεπεραστούν.

Δεν πέρασαν όμως παρά λίγα 24ωρα, και το υπουργείο μετανάστευσης της Αυστραλίας έδωσε την απάντησή του διά της αυστραλιανής πρεσβείας στη χώρα μας: «Το επάγγελμα των οδηγών ταξί δεν συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο ειδικοτήτων που προβλέπει το πρόγραμμα μετανάστευσης» αναφέρει ανακοίνωση. 

Τα δημοσιεύματα που δημιούργησαν ελπίδα σε χιλιάδες Έλληνες, όπως επισημαίνει, είναι «ανακριβή» και δημιουργούν «λανθασμένες εντυπώσεις και προσδοκίες» στους ενδιαφερόμενους, αφού το μεταναστευτικό πρόγραμμα της Αυστραλίας είναι μεν ανοιχτό σε άτομα από όλο τον κόσμο, αλλά με ειδικότητες και προσόντα για επαγγέλματα που είναι σε ζήτηση, προσθέτει, διαψεύδοντας τα περί ανάγκης οδηγών.

Και δε μένει μόνο εκεί. Καυτηριάζοντας την «πονηριά» του εμπνευστή της ιδέας, αποσαφηνίζει ότι η λύση της φοιτητικής βίζας δεν μπορεί να ισχύσει για τη μετάβαση των ενδιαφερομένων αυτοκινητιστών, καθώς αυτή είναι προσωρινή και αφορά μόνον άτομα, που έχουν γίνει δεκτά για σπουδές πλήρους φοίτησης σε κάποιο εγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών της χώρας και μπορούν να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές και το κόστος διαβίωσής τους.

Είπε κανείς τίποτα; Σε μία χώρα σαν τη δική μας, προφανώς η αντίδραση του κράτους της Αυστραλίας μοιάζει εξωπραγματική. Αν και το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης έχει γίνει πλέον ασφυκτικό, αν και μεγάλες περιοχές του κέντρου της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας έχουν γκετοποιηθεί, αν και το μέγεθος της εγκληματικότητας απαγορεύει τη διέλευση ακόμη και τις πρωινές ώρες, και μολονότι οι πάσης φύσεως κρίσεις -περιβαλλοντικές, ανθρωπιστικές, οικονομικές- στις χώρες της Ανατολής στέλνουν στα ελληνικά σύνορα χιλιάδες κατατρεγμένες ψυχές, η Ελλάδα δεν κατάφερε ποτέ να δημιουργήσει ορθές και οργανωμένες πολιτικές μετανάστευσης. Η καταστολή είναι μόνο ένα κομμάτι του παζλ.

Ακόμη και αν ο υπουργός προστασίας του πολίτη προχωρήσει με αποφασιστικότητα στην επιχείρηση-σκούπα που προανήγγειλε, το πρόβλημα παραμένει: Πού θα πάνε οι συλληφθέντες; Και ακόμη και αν βρεθούν χώροι να τους φιλοξενήσουν, πώς θα επαναπροωθηθούν στις χώρες τους; Πότε θα αποκατασταθούν οι μηχανισμοί χορήγησης ασύλου και θα πάψουν να εκδίδουν αποφάσεις με καθυστέρηση ΄μηνών;

Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν μία χώρα σαν την Ελλάδα να μη διαθέτει ένα οργανωμένο υπουργείο μετανάστευσης. Ένα υπουργείο που θα συγκεντρώνει όλες τις υπηρεσίες, θα εξυπηρετεί με μέθοδο αλλά και αξιοπρέπεια όσους βγάζει η ζωή στη χώρα μας, που θα χαράσσει πολιτικές που θα αρμόζουν στις ανάγκες ενός τόσο επιβαρυμένου από το πρόβλημα κράτους. Υπουργείο μετανάστευσης διαθέτουν ήδη εδώ και χρόνια πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ίσως ήρθε η στιγμή που θα πρέπει η πολιτική τάξη και της δικής μας χώρας να το σκεφτεί σοβαρά.

Πηγή: http://kosioni.skai.gr/