Κύριε Επίτροπε, κύριε Πρόεδρε, κ.κ. συνάδελφοι σας ευχαριστώ πολύ για τη δυνατότητά που μας δίνετε να συζητήσουμε. Ο χρόνος είναι περιορισμένος.

Δεν έχουμε ένα σύμφωνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχουμε με πολύ απροκάλυπτο τρόπο ένα σύμφωνο της Ένωσης Κεντρικής Ευρώπης και Βίζεγκραντ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, συνολικά, δεν υπάρχει μέσα σε αυτό το σύμφωνο. Έχουμε μια πλήρη αλλαγή της πολιτικής που ο κύριος Γιουνκέρ βοήθησε να εγκατασταθεί στην Ευρώπη και που σιγά – σιγά, ακόμα και επί υπουργίας μου από 2017 και μετά, άρχισε να αντιστρέφεται, η οποία στηριζόταν στη νομική και θεσμική υποχρέωση της Ευρώπης για αλληλεγγύη.

Η έλλειψη υποχρεωτικής αλληλεγγύης συνιστά παραβίαση των συνθηκών που οι συνθήκες, όπως ξέρετε, είναι αυτές οι οποίες στηρίζουν την Ευρώπη.

Η Ευρώπη μας θέλει τις χώρες του νότου, ασπίδα της Ευρώπης και, δυστυχώς, η κυβέρνηση μέσα από πατριδοκαπηλία πιο πολύ, παρά πραγματικούς πατριωτισμούς, αποδέχεται σαν πολιτική.

Ο Καπλάν λέει ότι η γεωγραφία είναι μοίρα και για να αλλάξει πρέπει να εφαρμοστεί πολιτική. Εμείς δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι οι λαοί της νότιας Ευρώπης, λόγω της γεωγραφίας τους, θα περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους αντιστεκόμενοι σε εισαγωγικά ή όχι σε κύματα μεταναστών και προσφύγων, τα οποία στη συνέχεια θα αυξάνονται.

Είναι τραγικό που από μία προσπάθεια που κάναμε να γίνει το προσφυγικό – μεταναστευτικό ευρωπαϊκό θέμα, ξανάγινε ελληνοτουρκικό, ιταλο-λιβυκό, ισπανο-μαροκινό. Αυτό το πράγμα ο λαός μας δεν πρέπει να το δεχθεί και εμείς πρέπει στην Ευρώπη να παλέψουμε για να σταματήσει αυτό.

Πρόκειται για εθνικό θέμα. Το γεγονός ότι είναι μειωμένες οι ροές τώρα οφείλεται σε παράγοντες που δεν έχουν να κάνουν με την ελληνική πολιτική. Έχουν να κάνουν πιο πολύ με την πολιτική ανάμεσα Ευρώπη – Ερντογάν, με βάση τη συμφωνία Ευρώπης – Τουρκίας, αλλά είναι ένα όπλο στα χέρια του Ερντογάν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να τις αυξήσει.

Η ασπίδα της Ευρώπης δεν μπορεί πάντα ή για όλη μας τη ζωή να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό το πράγμα και αν σήμερα μπορεί, κακώς, και με προσβολή στον πολιτικό μας και δικαιικό μας πολιτισμό να γίνονται αποτροπές στη θάλασσα στις δύο βάρκες την εβδομάδα που έρχονται, εάν ξαναρχίσουν, όπως φοβούνται οι στρατιωτικοί, στα πλαίσια των προβλημάτων που έχουμε με την Τουρκία, να έρχονται κατά εκατοντάδες οι βάρκες, αυτό δεν θα μπορεί να γίνει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι βαρβαρότητα το τι γίνεται τώρα.

Relocation, resettlement υποχρεωτικά και μάλιστα το βάρος στο resettlement, δηλαδή στην εγκατάσταση στην Ευρώπη απευθείας από ασφαλείς χώρες κοντά στις χώρες καταγωγής.

Εδώ πέρα η συμφωνία Ευρώπης – Τουρκίας άνοιξε ένα μικρό μονοπάτι, το οποίο φροντίσαμε μετά να κλείσει αμέσως. Το resettlement, ειδικά, μπορεί να καταπολεμήσει τους smugglers και να γίνουν οι είσοδοι απευθείας από μέρη από ασφαλείς χώρες κοντά στις χώρες καταγωγής. Αυτό το είχαμε ξεκινήσει. Ειλικρινά, κύριε Επίτροπε, είναι ρητορικό το ερώτημα μου, γιατί το resettlement, ενώ ήταν η κύρια πολιτική της Ευρώπης, δεν γίνεται.

Τι resettlement έχει κάνει η Ευρώπη από τους 4 εκατομμύρια στην Τουρκία, από το ενάμιση εκατομμύριο στην Ιορδανία, από τα 2 εκατομμύρια στη Βόρειο Συρία, από το ενάμισι εκατομμύριο στο Μπαγκλαντές, πρόσφυγες από την Μιανμάρ. Τίποτα. Είναι σαν τους λέει: «Περάστε και μετά θα δούμε».

Στη Μάλτα τους πρώτους μήνες του 2016 ομόφωνα το συμβούλιο των αρμόδιων Υπουργών ψήφισε processing centers. Τί είναι αυτά; Μπαίνουν μέσα στη χώρα πρώτης υποδοχής, μόλις περάσουν ένα όριο πάνε σε κέντρα διαδικασιών σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Πέρασε ομόφωνα. Δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Το βάζουμε κάθε χρόνο.

Επομένως, να παλέψουμε για ένα σύμφωνο της Ευρώπης και να παλέψουμε ενάντια στο σύμφωνο Κεντρικής Ευρώπης και Βίζεγκραντ, που παραβιάζει τη συνθήκες. Σας ευχαριστώ.