Από μικρό παιδί, δίπλα στον πατέρα μου, που πήγαινε με τη λύρα στο χέρι, έμαθα να αγαπώ και να σέβομαι εκείνο τον τόπο, να αναπνέω από την Τραπεζούντα.
Αργότερα, προσπάθησα σε επίπεδο μεταπτυχιακού, διδακτορικού και μεταδιδακτορικού να αναδείξω τη λαογραφία εκείνου του τόπου.
Τα μάτια μου έλαμπαν όταν μιλούσα για την Τραπεζούντα. Ενθάρρυνα πολύ κόσμο να επισκεφθεί τα μέρη των προγόνων του. Κλάψαμε, γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε, ζήσαμε, νιώσαμε.
Ουδέποτε ασχολήθηκα με πολιτική, μικροπολιτική, εθνικιστικές προσεγγίσεις.
Άλλωστε, τα τελευταία χρόνια πηγαίναμε οικογενειακώς, με τον Κώστα Αλεξανδρίδη και με τα παιδιά μας στην αγκαλιά, για τουρισμό και πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Την περασμένη Παρασκευή, που μετέβην αεροπορικώς στην Κωνσταντινούπολη με το γιο μου για να προμηθευτώ βιβλία Τούρκων συγγραφέων, με την άφιξή μου έμαθα ότι έχω πλέον απαγόρευση εισόδου στη χώρα (τελευταία φορά πήγα στην Τουρκία τον Ιανουάριο του 2020, άρα, απόφαση εν μέσω πανδημίας!) και ήμασταν δυο μέρες υπό κράτηση στο αεροδρόμιο Sabiha Gökçen. Δακτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφήσεις, ανακρίσεις ειρωνικές δίχως τέλος. Κατάσχεση προσωπικών ειδών και τηλεφώνου. Σε κρατητήρια χωρίς παράθυρα, χωρίς «προαυλισμό», μέσα σε τριπλές κλειδωμένες πόρτες ασφαλείας. Ο κάθε κρατούμενος είχε δικαίωμα να παραγγείλει τσιγάρα από τους υπαλλήλους κι εμείς δεν μπορούσαμε επί πληρωμή να πάρουμε ένα γάλα, ένα κουλούρι.
Αντέδρασα σθεναρά όταν ήθελαν να πάρουν από δίπλα μου το παιδί και να το βάλουν σε κρατητήρια ανδρών. Τα κατάφερα, παρέμεινε μαζί μου.
Ευτυχώς το παλικάρι μου είναι δυνατό και αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα την κατάσταση, καταγράφοντας και τη «λαογραφία των φυλακών».
Τις προσεχείς μέρες θα κάνω ένσταση στην Τουρκική Πρεσβεία, ζητώντας παράλληλα να μάθω τον λόγο.
Δεν επιθυμώ, όμως, η περίπτωσή μου να γίνει αιτία να χαλάσει η γέφυρα που τόσα χρόνια χτίζουμε με φίλους μας εκεί, ούτε στην παρούσα ανάρτηση να υπάρχουν ανάρμοστα σχόλια. Διαχωρίζω εντελώς τις πρακτικές ορισμένων ανθρώπων, από τον λαό. Κι αν έλαχε να είμαι εγώ η «θυσία» για να χτιστεί «τη Τρίχας το γεφύριν», ας είμαι! Το δέχομαι με χαρά! Αρκεί να χτιστεί και να είναι γερό!
Ακόμη κι αν ήξερα προκαταβολικά τις άθλιες συνθήκες κράτησης, πάλι θα πήγαινα, ξανά και ξανά και ξανά. Δεν αλλάζω γνώμη για το λαό στην Τουρκία, για τους φίλους μας εκεί, τους οποίους αγαπώ.
Το ότι μια χώρα θεωρεί μια γυναίκα, ερευνήτρια επικίνδυνη για την ασφάλειά της, μόνο ένα ελαφρά ειρωνικό μειδίαμα μού προκαλεί, ενθυμούμενη την ποντιακή παράδοση:
«Γυναίκικον ο πόλεμον, γυναίκικον τ΄ασκέρι;;»
Κατά τα άλλα, όσο ζω, και πάλι από εκεί θα παίρνω αναπνοή, γιατί έχω αποθηκεύσει άπειρες φιάλες οξυγόνου στη μνήμη και στην καρδιά μου!
Στα παιδιά μου και πάλι θα μιλώ με αγάπη για τον τόπο εκεί και τους ανθρώπους του…
Τα μάτια μου λάμπουν ακόμη όταν μιλώ για την Τραπεζούντα!
