Τις δύο τελευταίες ημέρες η Κομοτηνή και η Ροδόπη έζησε έντονες πολιτικές στιγμές με τη διαδοχική παρουσία του, εν δυνάμει πρωθυπουργού και προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκου Μητσοτάκη και του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.

Παρά το γεγονός ότι διανύουμε μια προεκλογική περίοδο, οπότε εύκολα -αν και όχι απολύτως ορθά- εξάγεται το συμπέρασμα ότι οι «υψηλές πολιτικές παρουσίες»…  απαντιούνται με μεγαλύτερη συχνότητα στην ελληνική περιφέρεια, εντούτοις, το πολιτικό όφελος για τη Ροδόπη και τη Θράκη, γενικότερα δεν μπορεί να υποτιμηθεί.

Αντίθετα. Οι επισκέψεις αυτές σηματοδοτούν την επιλογή και τη στήριξη της περιοχής, για μια νέα αρχή για τη Ροδόπη και τη Θράκη ή καλύτερα, για την επαναφορά της, οικονομικά, αναπτυξιακά, κοινωνικά και δημογραφικά στον κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό.

Η συνταγή είναι δοκιμασμένη και πετυχημένη… Δεν είναι τυχαία η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πρόσωπο του Ευριπίδη Στυλιανίδη, την Παρασκευή από την Κομοτηνή. Ούτε φυσικά, η επίσκεψη του Κώστα Καραμανλή την επομένη, αποτελεί μια… τυπική, κομματική υποχρέωση, απέναντι σε έναν φίλο και παλιό, καλό συνεργάτη.

Είναι η επικύρωση του πολιτικού μεγέθους, του πολιτικού αποτελέσματος, στην ευαίσθητη -και τόσο σημαντική στον πολιτικό σχεδιασμό της ΝΔ- περιοχή της Θράκης. Και βεβαίως, είναι η επισήμανση προς την τοπική κοινωνία, ότι την επόμενη μέρα, αυτός ο σχεδιασμός θα βρίσκεται στα καλύτερα χέρια –τα οποία και το συνδιαμορφώνουν.

Το μήνυμα απλώς υπενθυμίζει το δυναμικό περιβάλλον στη Θράκη τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και το «βουβό» τοπίο της περασμένης τετραετίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και στην περίοδο της βαθιάς κρίσης, η Ροδόπη κατάφερε να κρατήσει μια σειρά κεκτημένων και να δημιουργήσει προϋποθέσεις που της έδινε τη δυνατότητα να πιστεύει σε «καλύτερες μέρες». Χρειάστηκε η θλιβερή -και για τη Θράκη, «τραγική»- περίοδος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να βρεθεί και πάλι στον γκρίζο χάρτη της απαξίωσης, της ανασφάλειας και της εσωστρέφειας.

Τούτο όμως δεν οφείλεται μόνο στην «άναρχη» κυβερνητική πολιτική, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι η Ροδόπη δεν κατάφερε να εκπροσωπηθεί επαρκώς. Οι βουλευτές της, λειτούργησαν, εν πολλοίς, ως εκπρόσωποι των κομμάτων που πιστεύουν και υπηρετούν όχι όμως, ως εκπρόσωποι της Ροδόπης.

Η ίδρυση τέταρτης Νομικής και η υποβάθμιση του Δημοκριτείου, η μετανάστευση των νέων, η εκτίναξη των ποσοστών ανεργίας, η υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων, τα λουκέτα των μικρών και των αυτοαπασχολούμενων, η διοικητική «αποψίλωση» των μικρότερων δήμων δεν αποτελούν την «ουρά» της κρίσης, όπως πολλοί θέλουν να προωθούν, αλλά την αδυναμία των εκπροσώπων της να προτάξουν το συμφέρον του τόπου τους, πάνω από το κομματικό ή ιδεολογικό συμφέρον.

Παράλληλα, η ολοένα αυξανόμενη και απροκάλυπτη τουρκική παρεμβατικότητα στην περιοχή, μέσω του τουρκικού προξενείου και των συν αυτώ, σε συνδυασμό με την… «άλλη ματιά» στα εθνικά μας θέματα, από την απερχόμενη κυβέρνηση, υπογραμμίζει το πισωγύρισμα δεκαετιών που υπέστη η Θράκη.

Η κοινοβουλευτική απουσία του Ευριπίδη Στυλιανίδη ήταν κάτι περισσότερο από εκκωφαντική. Αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ούτε ακόμη κι από όσους προσπαθούν να μειώσουν την πολιτική του αξία, αποκαλώντας τον «αυτοανακηρυσσόμενο προστάτη» ή «θαυματοποιό».

Όχι. Η Ροδόπη δε χρειάζεται ούτε προστασία ούτε μπορεί να πιστεύει σε θαύματα και οι συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί, ουσιαστικά, δεν απαξιώνουν τον Θρακιώτη πολιτικό, αλλά τους ίδιους τους πολίτες, γι’ αυτό και θα πρέπει να απορριφθούν.

Αυτό που χρειάζεται η Ροδόπη είναι η ισχυρή εκπροσώπηση, στα κέντρα αποφάσεων, η διασφάλιση της οποίας οδηγεί ουσιαστικά στη συσπείρωση γύρω από τον Ευριπίδη Στυλιανίδη. Η προ ΣΥΡΙΖΑ εποχή έχει καταγράψει και αποτιμήσει θετικά το συνολικό έργο. Αυτό το έργο πρέπει και μπορεί να συνεχιστεί. Για να γίνει αυτό, δύο τινά θα πρέπει να ισχύσουν:

Πρώτον οι Ροδοπίτες θα πρέπει να πάνε στην κάλπη την ερχόμενη Κυριακή και δεύτερον ότι δε θα επιλέξουν είτε αδύναμες υποψηφιότητες είτε μικρά κόμματα οργής.

Το μήνυμα δείχνει να περνά στην τοπική κοινωνία που αντιλαμβάνεται ότι σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο δε χωρούν αντιθέσεις και προσωπικές φιλοδοξίες. Δε χωρά το «εγώ», αλλά το «εμείς». Μόνον έτσι η Ροδόπη μπορεί με αξιώσεις να διεκδικήσει ένα δυναμικό, συλλογικό μέλλον.

Έλλη Μητακίδου