Νίκος Μαυρίδης, υποψήφιος ευρωβουλευτής με τις «Γέφυρες»

Με πλούσιο βιογραφικό και διακρινόμενος διεθνώς για την επιστημοσύνη του, καθότι απόφοιτος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, διδάκτορας του ΜΙΤ, ερευνητής στο ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος και Επίκουρος Καθηγητής Έρευνας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, ο διαμένων επί σειρά ετών στις Η.Π.Α. αλλά και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, κ. Νίκος Μαυρίδης, κατέρχεται και στον πολιτικό «στίβο» ως υποψήφιος ευρωβουλευτής με τις «Γέφυρες». Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Μαυρίδης βρέθηκε στο στούντιο του «Ράδιο Παρατηρητής» και συνομίλησε με τις Τζένη Κατσαρή-Βαφειάδη και Νατάσσα Βαφειάδου για τα κίνητρα ενασχόλησής του με την πολιτική, τις δυνατότητες αξιοποίησης στο έπακρο του ανθρώπινου δυναμικού της Ελλάδας, μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες και τη χρήση των ηλεκτρονικών τεχνολογιών, αλλά και το όραμα ενός υγιούς ευρωπαϊκού οργανισμού, όπου όλα τα μέλη του θα συνεργάζονται αρμονικά.

«Προβλήματα υπάρχουν αλλά η φύση, η παράδοση, ο πολιτισμός και το ανθρώπινο δυναμικό της Ελλάδας παραμένουν ανέγγιχτα και όμορφα όσο ποτέ»

ΠτΘ: Είστε ένας άνθρωπος με πλούσιο βιογραφικό εκτός πολιτικής. Πώς αποφασίσατε να δοκιμάσετε τις δυνάμεις σας και στον πολιτικό «στίβο»;
Ν.Μ.: Η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με τα κομματικά ήταν στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της «Δημιουργίας, ξανά!». Από την άλλη πλευρά, είχα πάντα ανάμιξη στα κοινά και με πολλούς τρόπους. Υπήρξα αντιπρόεδρος στον Σύλλογο των Ελλήνων του MIT, είχα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να συνενώσω φιλέλληνες με Έλληνες και διατελώ πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Τεχνητής Νοημοσύνης, όπου, και εκεί, προσπαθούμε να φέρουμε σε επαφή παιδιά που μόλις αποφοιτούν με μέντορες ελληνικής καταγωγής που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο. Οπότε για μένα, όταν βίωσα, όντας κατά κύριο λόγο στα Εμιράτα τα τελευταία χρόνια, την κατάπτωση της Ελλάδας, όπως την έβλεπα από μακριά αλλά και στην οικογένειά μου, που είχα αφήσει πίσω και, κυρίως, την «καμένη» γενιά των παιδιών από 25 έως 35 ετών που καταλήγουν, κατά τα δύο τρίτα τους, στην ανεργία, ήταν σαφές για μένα ότι έπρεπε να αναμιχθώ και να βοηθήσω όσο μπορώ για να αναστραφεί αυτή η κατάσταση. Ζώντας την πλέον από κοντά, συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να λυθεί ένα πρόβλημα χωρίς να προκύψουν άλλα δέκα. Ωστόσο, συνειδητοποίησα και ότι η φύση, η παράδοση, ο πολιτισμός, το ανθρώπινο δυναμικό της Ελλάδας παραμένουν ανέγγιχτα και όμορφα όσο ποτέ. Ένα ανθρώπινο δυναμικό με κατεστραμμένη ψυχολογία, το οποίο όμως μπορεί και πάλι σιγά σιγά να ξαναβρεί τη θέση που του αξίζει.

«Πάντα υπήρχαν εμπορικές και πολιτισμικές σχέσεις ελλήνων σε όλο τον κόσμο και ένα πολύ γόνιμο διμερές μπόλιασμα προς και από την Ελλάδα»

ΠτΘ: Εξαιτίας της κρίσης όμως, μεγάλο μέρος αυτού του ανθρώπινου δυναμικού έχει φύγει ή ετοιμάζεται να φύγει στο εξωτερικό…
Ν.Μ.: Η Ελλάδα, ανέκαθεν, δεν περιοριζόταν στον ελλαδικό χώρο και μία από τις μεγάλες δυνάμεις του ελληνισμού είναι αυτή. Πάντα υπήρχαν εμπορικές και πολιτισμικές σχέσεις με όλο τον κόσμο και ένα πολύ γόνιμο διμερές μπόλιασμα προς και από την Ελλάδα. Οπότε το να βγαίνουν παιδιά έξω είναι εξαιρετικά γόνιμο γιατί έχουν να πάρουν αλλά και να δώσουν. Αλλά είναι σημαντικό να μπορούν να επιστρέψουν ή, έστω, να έχουν μια ζωντανή σχέση με την Ελλάδα. Κι εγώ από την πλευρά μου, όπως και άλλοι Έλληνες που πηγαίνουμε και ερχόμαστε, έχω βιώσει ένα κομμάτι αυτών των αρνητικών συναισθημάτων. Το κρίσιμο είναι κατά πόσο μπορεί κανείς να τα δει ως προκλήσεις.

«Για πρώτη φορά οι ηλεκτρονικές τεχνολογίες μπορούν να συμβάλουν στη μεγαλύτερη δυνατή άμεση συμμετοχή των πολιτών στα κοινά»

ΠτΘ: Πώς πιστεύετε ότι μπορούν να απαντηθούν αυτές οι προκλήσεις;
Ν.Μ.: Πρωτίστως πρέπει να εντοπίσουμε το πρόβλημα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε ένα πολύ κομβικό σημείο. Η παγκοσμιοποίηση ολοένα και ακμάζει, χώρες όπως η Ινδία και η Κίνα αναπτύσσονται ραγδαία και εν μέρει αυτό είναι καλό γιατί αποκτάμε μια πιο σφαιρική ανθρωπότητα και άνθρωποι στον Τρίτο Κόσμο μπορούν πλέον να φτάσουν πιο κοντά στην αυτοπραγμάτωσή τους. Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ότι πολλές από αυτές τις χώρες, αναπτύσσονται μονοδιάστατα, δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερες ανισότητες και δεν ακολουθούν τις βασικές αρχές που ως Έλληνες και Ευρωπαίοι έχουμε εμφυτευμένες μέσα μας, όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ισότητα και το κράτος δικαίου. Οπότε η μεγάλη πρόκληση για την Ευρώπη είναι το πώς θα καταφέρει να μην θυσιάσει τις αρχές της αλλά και να σταθεί δίπλα σε αυτές τις χώρες αποδεικνύοντας ότι αυτές οι αξίες διατηρούνται στο διηνεκές του χρόνου.

Αν θέσουμε έτσι το πρόβλημα, μετά αρχίζουμε και μιλάμε για τις διάφορες όψεις της λύσης του. Μία όψη έχει να κάνει με τη βασική ιδέα της συμμετοχικής διακυβέρνησης. Μπορεί η ΕΕ να μην μπορεί να κάνει μακροπρόθεσμη οικονομική πολιτική αλλά είναι η πρώτη φορά που έχουμε ηλεκτρονικές τεχνολογίες που μπορούν να βοηθήσουν ώστε να συμμετέχουν πολύ παραπάνω οι πολίτες μας στη διαδικασία διακυβέρνησης. Ακόμα και σε χώρες όπως το Ντουμπάι, που είναι μοναρχία, πρόσφατα ο σεΐχης Μοχάμεντ, πριν διαμορφώσει τον νόμο περί υγείας και επικοινωνιών, ξεκίνησε μια πολύ μεγάλη διαβούλευση όπου συμμετείχαν με τις ιδέες τους 50 χιλιάδες άτομα και εν τέλει βγήκε ένας νόμος, πολύ κοντά σε αυτό που επέτασσε η λαϊκή βούληση.

Σήμερα πώς λειτουργεί η δημοκρατία; Ψηφίζουμε μια φορά στα τέσσερα χρόνια, με βάση λίστες ανθρώπων που δεν τους ξέρουμε. Το άλλο άκρο είναι η άμεση δημοκρατία, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε δημοψηφίσματα συνεχώς και για τα πάντα. Οπότε η λύση είναι ακριβώς αυτό το ενδιάμεσο, δηλαδή φτιάχνω ένα σύνολο δημοψηφισμάτων, πάρα πολλά σε αριθμό, και σε μερικά από αυτά συμμετέχω προσωπικά, σε άλλα αναθέτω την ψήφο μου σε έναν άνθρωπο που εμπιστεύομαι. Ένα άλλο εργαλείο είναι, για παράδειγμα, όταν θέλουμε να κάνουμε τον προϋπολογισμό ενός δήμου. Γιατί να μη συμμετέχουν και οι πολίτες; Έτσι ο κόσμος είναι ευχαριστημένος γιατί γνωρίζει ότι είναι τελικά η δική του απόφαση.

«Έχουμε ένα δημόσιο που είναι τερατώδες και εμπλέκεται στα πάντα»

ΠτΘ: Μια δυσκολία συμμετοχής ενδεχομένως να είναι και η αποχή από τις διαδικασίες, όπως συνέβη και στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, που έφτασε το 40%.
Ν.Μ.: Η αποχή αυτή δεν έχει να κάνει με την έλλειψη πίστης στη δυνατότητα ύπαρξης της δημοκρατίας αλλά με την αντίδραση στην κατάντια της δημοκρατίας. Όλα όσα λέω δεν είναι φανταστικά, συμβαίνουν ως πειράματα. Βέβαια το σύστημα δεν μπορεί να αντικατασταθεί αύριο αλλά μπορούμε κι εμείς να αρχίσουμε να πειραματιζόμαστε. Όταν μιλάμε για συμμετοχικότητα όμως, δεν μιλάμε μόνο για ηλεκτρονικές μεθόδους αλλά και για φυσικές και με οργανωμένους τρόπους, ώστε μέσα από αυτή τη διαδικασία να δημιουργηθεί σιγά σιγά μια κοινωνία πολιτών. Εμείς, στην πράξη, με τα workshops που κάνουμε, με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν δύο τρεις κατάλληλοι οργανωτές, καταλήγουμε να βλέπουμε ανθρώπους όχι μόνο να συμμετέχουν ενεργά για πρώτη φορά στη συμμετοχική διαδικασία αλλά να προτείνουν και ενδιαφέρουσες ιδέες. Να πω, σε αυτό το σημείο, ότι είναι πολύ σημαντικό που έχουμε χάσει την αρμονία ανάμεσα στο «εγώ» και στο «εμείς». Αν συνειδητοποιήσουμε ότι τη στιγμή που καλούμαστε να αποφασίσουμε δεν είμαστε ο Νίκος, ο Γιάννης και η Μαρία αλλά τα κύτταρα ενός εγκεφάλου τότε τα αποτελέσματα θα είναι πολύ καλύτερα. Η μεγιστοποίηση της ελευθερίας είναι ακριβώς η στιγμή που έρχεται αυτή η αρμονική σχέση μεταξύ του «εγώ» και του «εμείς».

ΠτΘ: Πιστεύετε ότι η μετάβαση από το «εγώ» στο «εμείς» είναι εύκολη για τη γενικότερη ελληνική πραγματικότητα;
Ν.Μ.: Όσον αφορά στα κοινά και τις συλλογικές αποφάσεις υπάρχει τόσος φόβος και έλλειψη εμπιστοσύνης που είναι δύσκολο. Η κρίση στην Ελλάδα είναι πολυεπίπεδη. Σαφώς έχει να κάνει με την καταστροφή του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, με το δημόσιο έλλειμμα, την παγκόσμια κρίση κ.ά. Έχει όμως να κάνει κυρίως με την καταστροφή του κοινωνικού κεφαλαίου και της ψυχολογίας των Ελλήνων. Και αυτή είναι μια από τις πιο δύσκολες όσον αφορά στην αναστροφή της κατάστασης. Πρέπει να ξεκινήσουμε με τα μικρά παιδιά και τους νέους, να φτιάξουμε ομάδες, εθελοντικά ή με κάποια χρηματοδότηση, και να μάθουμε να λειτουργούμε μέσα σε αυτές. Οι δημοκρατίες και οι βασικές διεργασίες του πολιτεύματος ξεκινάνε από την αυτοοργάνωση των ατόμων. Αυτό λείπει στην Ελλάδα, ενώ, την ίδια στιγμή, έχουμε ένα δημόσιο που είναι και τερατώδες και εμπλέκεται στα πάντα.

«Να επαναδομήσουμε την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα και να βάλουμε το όραμα της μελλοντικής Ευρώπης στο μυαλό μας και στην καρδιά μας»

Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο. Η Αγγλία μπορεί να αποσχιστεί από την ΕΕ, η πίστη των λαών στο ευρωπαϊκό όραμα ολοένα και μειώνεται, η πόλωση βορρά και νότου αυξάνει οπότε μία από τις πιθανές λύσεις είναι η αυξημένη συμμετοχικότητα. Μία από τις άλλες λύσεις είναι να επαναδομήσουμε την ευρωπαϊκή ταυτότητα και να βάζουμε το όραμα της μελλοντικής Ευρώπης μέσα στο μυαλό μας και στην καρδιά μας, έτσι ώστε, την επόμενη φορά που θα χρειαστεί ένα τμήμα του ευρωπαϊκού οργανισμού να βοηθήσει ένα άλλο, να μην γίνει όπως έγινε με τον βορρά και τον νότο. Οι εθνικές κυβερνήσεις συντελούν σε αυτό, καθώς έχουν παίξει ένα διπρόσωπο παιχνίδι παντού. Οτιδήποτε θετικό το πιστώνονται για τον εαυτό τους και οτιδήποτε αρνητικό το χρεώνουν στην Ευρώπη. Επομένως, ακόμα περισσότερο για την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη, είναι σημαντικό να γίνουν αυτές οι διεργασίες στον ευρωπαϊκό οργανισμό. Γιατί σημαντικό ρόλο παίζει και η Ελλάδα και πρέπει να λάβει εντός του τη θέση που της αξίζει.

Συνέντευξη: Νατάσσα Βαφειάδου, Τζένη Κατσαρή-Βαφειάδη
(ΠΗΓΗ: ΠτΘ )