Η γιορτὴ της Σκηνοπηγίας, που διαρκούσε επτὰ ημέρες και θύμιζε στους Ιουδαίους τη σαραντάχρονη περιπλάνησή τους στην έρημο, πλησιάζει στο τέλος της. Σύμφωνα με το τυπικό της γιορτής λευκοντυμένοι ιερείς μεταφέρουν εν πομπή στο ναό μια χρυσή στάμνα γεμάτη νερό από την πηγή του Σιλωάμ. Αυτὴ η τελετὴ θύμιζε τη θαυμαστὴ διάσωση του Ισραὴλ στην έρημο, όταν κρυστάλλινες πηγὲς νερού ανέβλυσαν απὸ το βράχο και ο λαὸς ξεδίψασε. Ύστερα απὸ λίγο οι προσκυνητὲς θα ξαναγυρίσουν στις καθημερινές τους ασχολίες.

Ο Κύριος γνωρίζει καλὰ πόσο εξαντλητικὴ θα είναι η πορεία, που θα ξαναρχίσουν οι άνθρωποι μέσα σε μια άλλη έρημο, την έρημο της ζωής τους. Γνωρίζει πόσο βασανίζεται η ανθρώπινη ψυχὴ καθημερινὰ απὸ μια άλλη δίψα, τη δίψα την πνευματική. Γι’ αυτὸ «τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς μεγάλης γιορτῆς στάθηκε ὁ Ἰησοῦς καὶ φώναξε δυνατά: ‘’Ὅποιος διψᾶ, ἂς ἔρθει σὲ μένα καὶ ἂς πιεῖ». Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διευκρινίζει ότι όταν είπε τα λόγια αυτά ο Χριστός εννοούσε το Άγιο Πνεύμα, το οποίο επρόκειτο να λάβουν κατά την ημέρα της Πεντηκοστής.

Διψάμε αδελφοί για δικαιοσύνη, αγάπη, ειλικρίνεια, ειρήνη, διψάμε για ζωή. Προσπαθούμε να σβήσουμε αυτὴ τη δίψα με θεωρίες ή διασκεδάσεις, μ’ ένα ξέφρενο κυνήγημα χρημάτων, φήμης, δυνάμεως. Όμως η καρδιά μας παραμένει ανικανοποίητη, στεγνή∙ «Διψᾶτε γιὰ ἀγάπη;», μας λέει ο Χριστός. «Λαχταρᾶτε νὰ ἀγαπηθεῖτε ἀνυπόκριτα καὶ νὰ ἀγαπήσετε πραγματικά; ἐλᾶτε κοντά μου. Μήν μένετε σέ ἀόριστες θεωρίες καί σέ ἄψυχα «πρέπει». Αυτά είναι νερό αλμυρό πού δεν ξεδιψά. Μάθετε να αγαπάτε «καθώς ἐγώ ἠγάπησα ὑμᾶς», άδολα, έμπρακτα, τούς πάντας και θα αγαπηθείτε και εσείς ειλικρινά.

Διψάτε για ελευθερία πραγματική; Οι λογής–λογής αρχηγοὶ και διανοούμενοι υφαίνουν περίτεχνους ύμνους για την ελευθερία, ενώ ταυτόχρονα πλέκουν βρόγχους για τις ψυχὲς καὶ τοὺς λαούς. Μόνον όταν ο Υιός του Θεού της αγάπης σας ελευθερώσει απὸ τα πάθη που σας πνίγουν, θα είστε αληθινὰ ελεύθεροι.

Το νερὸ δεν ξεδιψά, όταν το περιεργάζεται το βλέμμα μας, αλλ’ όταν φθάνει στη γλώσσα και στα σωθικά μας. Μην περιοριζόμαστε λοιπόν να βρέχουμε λίγο τα χείλη μας, να αγγίζουμε μερικές σταγόνες του λόγου του Χριστού με την σκέψη μας. Όπως το νερὸ προχωρεί μέχρι το τελευταίο κύτταρο, για να το ζωογονήσει, έτσι και ο Χριστός πρέπει να εισδύσει δια του Αγίου Πνεύματος μέχρι την έσχατη γωνιὰ των σκέψεων,των αισθημάτων, της υπάρξεώς μας.

Έτσι ο Παράκλητος γίνεται πηγή Θείων δωρεών, παρηγοριά και στηριγμός των ανθρώπων.