“Πάλι αρχαία θα πάτε να δείτε;”. Είναι μάλλον παράδοξο το ότι οι πολίτες μιας χώρας της οποίας το Υπουργείο Τουρισμού δεν έχει τυπώσει ποτέ ούτε μια αφίσα χωρίς έστω έναν αρχαιοελληνικό κίονα δεν είναι, στην πλειοψηφία τους, λάτρεις των αρχαιολογικών χώρων.

{loadposition likebox}   {loadposition tweet}

 “Και τι θες να δεις; Κάτι πέτρες έχει μόνο” μου είπε φύλακας όχι-δημοφιλούς-αρχαιολογικού-χώρου, βλέποντας με να φτάνω καθυστερημένη δέκα λεπτά πριν κλείσει, και κάνοντάς με να αναρωτηθώ αν ξέρει αρκετά αγγλικά ώστε να λέει το ίδιο και στους τουρίστες. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι αν μπορούσαμε να φέρουμε σε έναν αρχαιολογικό χώρο κάποιον που δεν θα είχε την παραμικρή ιδέα για την Ιστορία ή έστω για την παλαιότητά του, αυτό που θα έβλεπε θα ήταν απλώς “κάτι πέτρες”.

Αυτό, βέβαια, σε θεωρητικό επίπεδο. Γιατί σε πρακτικό, η έστω στοιχειώδης γνώση της εκάστοτε Ιστορίας -ή απλώς παλαιότητας- αρκεί για να σου υπενθυμίσει το μεγαλείο της χρονικής συνέχειας μερικών χιλιάδων χρόνων. Ακόμη και αν οι “πέτρες” ή τα μάρμαρα ή οποιοδήποτε άλλο υλικό σε αφήνει ασυγκίνητο, το γεγονός ότι εδώ που στέκεσαι/ κάθεσαι/ περπατάς, στο ίδιο αυτό σημείο δημιουργούσαν, μιλούσαν, μάλωναν ή ερωτεύονταν άνθρωποι πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια είναι αρκετά συγκλονιστικό από μόνο του. Αυτό πρέπει να είναι που δημιουργεί και την ιδιαίτερη εκείνη ατμόσφαιρα που αποπνέουν οι αρχαιολογικοί χώροι. Εκτός εάν πιστέψουμε τις ολίγον μεταφυσικές θεωρίες που υποστηρίζουν ότι “εκείνοι” είχαν την γνώση και επέλεγαν να χτίσουν τους ναούς και τα θέατρά τους εκεί όπου η ατμόσφαιρα προϋπήρχε.

Περισσότερα στο www.in2life.gr