Πριν περίπου  ένα χρόνο , τον Δεκέμβριο του 2012 , μετά την  5η διάσκεψη των πρεσβευτών της Τουρκίας στις θέσεις του εξωτερικού, παρακολουθώντας τις θέσεις και τους στόχους , που ανέπτυξαν  το δίδυμο του οράματος του   νέο-οθωμανισμού Ερντογάν-Νταβούτουγλου,είχα γράψει σχετικό  άρθρο με τίτλο «Νεο-οθωμανισμός ή Μεγαλομανία»  .

Δεν χρειάστηκε παρά διάστημα λίγων μηνών ,για να ανατραπούν οι σχεδιασμοί της Τουρκικής κυβέρνησης  και να αποδειχθεί περίτρανα η μεγαλομανία του παραπάνω δίδυμου και ιδιαίτερα του Τούρκου πρωθυπουργού.

Τούτο προέκυψε αβίαστα παρακολουθώντας ξανά τις ομιλίες του δίδυμου ,στην 6η διάσκεψη των Τούρκων πρεσβευτών , που πραγματοποιήθηκε στην Άγκυρα 13-19 Ιανουαρίου  του τρέχοντος έτους, όπου κυρίαρχο θέμα και στόχος της διάσκεψης δεν ήταν οι περιφερειακές ηγεμονικές βλέψεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής ,αλλά  η ανάγκη να εξηγήσουν, οι εκπρόσωποι της τουρκικής διπλωματίας στο εξωτερικό,το δίκαιο της κυβέρνησης στη διαμάχη της  με το «διαβολικό ιμάμη» (seytanimam) Φετχουλάχ Γκιουλέν , επικεφαλής της κοινότητος Γκιουλέν (GulenCemaati), που ζει αυτοεξόριστος στις ΗΠΑ .

Τι μεσολάβησε  και ανατράπηκαν τα δεδομένα στο εσωτερικό της Τουρκίας αλλά και στις εξωτερικές της σχέσεις και από χώρα υπόδειγμα «του ηπίου Ισλάμ» για τις μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, την παρούσα περίοδο να θεωρείται «χώρα παρία»;

Το Μάιο του 2013 , στο απόγειο της δόξας του ο Τούρκος πρωθυπουργός έγινε δεκτός με ιδιαίτερες τιμές στον Λευκό Οίκο και  συζήτησε όλα τα θέματα με τον «συνοδοιπόρο του –yolarkadasi»  Πρόεδρο Ομπάμα .

Έκτοτε τα γεγονότα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό  έτρεξαν με τρομερή ταχύτητα , η δε τουρκική κυβέρνηση δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να τα παρακολουθήσει με αποτέλεσμα  να ανατραπούν τα ευνοϊκά δεδομένα στις εξωτερικές σχέσεις και ιδιαίτερα στην οικονομία . Σε διάστημα λίγων ημερών , από 17-25 Δεκ 2013 η τουρκική λίρα υποτιμήθηκε κατά 15% έναντι του δολαρίου και του ευρώ , το χρηματιστήριο έπεσε κατακόρυφα και τεράστια ξένα κεφάλαια  «εγκατέλειψαν» τη χώρα.

Ας δούμε όμως τις εξελίξεις ,πρώτα στο εσωτερικό πεδίο ,όπου κυριάρχησε  η χρήση βίας εναντίον των διαδηλωτών κατά την διάρκεια των   γεγονότων στο πάρκο Gezi.

Η  μονολιθικότητα , το πείσμα και  η έλλειψη δημοκρατικής ευαισθησίας του τούρκου πρωθυπουργού και κατ’ επέκταση της κυβέρνησης του, ανέδειξαν το θέμα ως κυρίαρχο στο εσωτερικό της χώρας  και με δυσμενείς επιπτώσεις στο εξωτερικό .  Επί πλέον συνένωσε την αντιπολίτευση και το κυριότερο απώλεσε ο τούρκος πρωθυπουργός τα «δημοκρατικά εύσημα» που κέρδισε , εξουδετερώνοντας το στρατιωτικό-πολιτικό κατεστημένο ( δίκες βαριοπούλα κλπ) οδηγώντας στη φυλακή στρατηγούς , δημοσιογράφους , πολιτικούς κλπ. και θέτοντας κάτω από τον έλεγχο του τις ένοπλες δυνάμεις , για πρώτη φορά από την εποχή του Ατατούρκ .

Στο εξωτερικό η κατάσταση χειροτέρευε από μέρα σε μέρα ,αφενός λόγω της απομόνωσης της Τουρκίας στο θέμα του Συριακού εμφύλιου πολέμου και αφετέρου λόγω της υποστήριξης που παρείχε στην ανατραπείσα κυβέρνηση (με τη σύμφωνή γνώμη των μεγάλων δυνάμεων και της ΕΕ)  Μουρσί στην Αίγυπτο , που είχαν συγκροτήσει οι «Μουσουλμάνοι Αδελφοί» μετά από εκλογές , που ακολούθησαν   την πτώση του καθεστώτος Μουμπάρακ.

Παράλληλα με τα παραπάνω εξελισσόμενα  γεγονότα, σε συνδυασμό με την συγνώμη του Ισραήλ , κατόπιν παρότρυνσης του Προέδρου των ΗΠΑ ,για την επίθεση των ισραηλινών κομάντος κατά του τουρκικού πλοίου που μετέφερε βοήθεια στη Γάζα  και την διστακτική επαναπροσέγγιση των ΗΠΑ με το Ιράν ,άρχισαν  να αποκαλύπτονται οι σχέσεις της τουρκικής κυβέρνησης με τα  παρακλάδια της ισλαμικής τρομοκρατίας ,που πολεμάει το καθεστώς του Άσαντ στη Συρία .

Επίσης  η ενεργός ανάμειξη της Τουρκίας  στον  συριακό εμφύλιο παρέχοντας εφόδια , διευκολύνσεις κλπ στην πολύμορφη συριακή αντιπολίτευση και κυρίωςστα παρακλάδια της Αλ Καίντα , που μάχονται κατά του συριακού στρατού και πρωτίστως κατά των συμμάχων του, των Κούρδων της Συρίας (PYD-συριακό PKK)  , την κατέστησε μέρος του προβλήματος  στηρίζουσα την επέμβαση  της διεθνούς κοινότητας με δυνάμεις στο έδαφος της Συρίας και αδυνατούσα να αντιληφτεί την μεταστροφή των θέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας σχετικά με την διάδοχη κατάσταση στη μετά Άσαντ Συρία.

Οι τελευταίες  διαβλέποντας τον κίνδυνο επικράτησης ακραίων ισλαμικών στοιχείων (συγγενών των Μουσουλμάνων Αδελφών της Αιγύπτου) , άρχισαν να συζητούν μια μεταβατική κατάσταση στη πολύπαθη Συρία με τον Άσαντ.  

Ο δικτάτορας της Συρίας αφενός για να εκδικηθεί την Τουρκία  και αφετέρου να έχει συμμάχους στον εμφύλιο επέτρεψε στο PYD(συριακό κουρδικό κόμμα αδελφό του PKK της Τουρκίας)να ελέγχει σχεδόν όλη  την περιοχή των συνόρων με την Τουρκία (όπου πλειοψηφεί το κουρδικό στοιχείο –δυτικό Κουρδιστάν)  , γεγονός που αποτελεί ιδιαίτερα δυσμενή εξέλιξη για τη γείτονα χώρα  .

Η τουρκική  κυβέρνηση  συνομιλεί  με τον φυλακισμένο Οτσαλάνκαι τον ηγέτη της αυτόνομης περιοχής του Βορείου Ιράκ Μπαρζανί(με την αυτόνομη κυβέρνηση του Β. Ιράκ  σύναψε συμφωνία εξαγωγής πετρελαίου και μεταφοράς στη Μεσόγειο , ερχόμενη σε ρήξη με την κυβέρνηση της Βαγδάτης) και  προσπαθεί να λύσει το κουρδικόπρόβλημα  , ως εσωτερικό θέμα ,αποτρέποντας και πολεμώντας κάθε  προσπάθεια ενοποίησης του  κουρδικού στοιχείου σε Τουρκία-Ιράν-Ιράκ και Συρία  , γεγονός που θα οδηγήσει στην ανακατανομή  εδαφών στην περιοχή .

Η παραπάνω ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική απομόνωσε την Τουρκία  , η οποία προσπάθησε να καταστεί περιφερειακή δύναμη , επιβάλλοντας φιλικό καθεστώς στην Συρία   αλλά τελικά έμεινε μόνη  ενώ οι άλλοι ενδιαφερόμενοι (ΗΠΑ, Ρωσία , Ιράν , ΕΕ κλπ) μετά την συμφωνία για την καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας και με το φόβο , όπως προαναφέρθηκε , επικράτησης ακραίων ισλαμικών στοιχείων στη μετά Άσαντ εποχή , προτιμούν να παραμείνει για λίγο ο Άσαντ εφόσον επιτευχθεί κατάπαυση του πυρός , πράγμα εξαιρετικά δύσκολο όπως φάνηκε κατά την πρόσφατη διάσκεψη στη Γενεύη.

Η  κυβέρνηση Ερντογάν  , στηριζόμενη κυρίως στα οικονομικά επιτεύγματα (μεγάλα έργα , άνοδος βιοτικού επιπέδου) συνέχισε παρά την φυσιολογική φθορά (κυβερνάει συνεχώς από το 2002) να απολαμβάνει την αποδοχή της πλειοψηφίας του τουρκικού λαού , σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις του καλοκαιριού του 2013 και  σχεδίασε  τη διενέργεια των δημοτικών εκλογών τον προσεχή Μάρτιο και των προεδρικών το 2015, με  υποψήφιο τον πρωθυπουργό  Ερτογάν .

Ξαφνικά στις 17 Δεκ 2013 ένας εισαγγελέας , κατόπιν μυστικής έρευνας για διαφθορά στο θέμα των κατασκευών πραγματοποίησε έφοδο και εντόπισε απτές αποδείξεις και ακολούθησαν συλλήψεις οι οποίες  οδήγησαν στην παραίτηση τέσσερεις υπουργούς , τη σύλληψη των γιών τους και συγγενών τους .Κατά την έρευνα αποδείχθηκε ότι γινόταν και « ξέπλυμα» ιρανικών κεφαλαίων , παρά το διεθνές εμπάργκο ,που είχε επιβληθεί από τον ΟΗΕ ,λόγω άρνησης του Ιράν  να υποστεί έλεγχο   στο πυρηνικό του πρόγραμμα  .

Ποια ήταν η αντίδραση του τούρκου πρωθυπουργού ; Ακριβώς το αντίθετο που θα περίμενε κανείς από ένα πρωθυπουργό , που το 1997 καταδικάστηκε και έκανε φυλακή στις Σαράντα Εκκλησιές για 4 μήνες επειδή απήγγειλε ποίημα  που θεωρήθηκε ανατρεπτικό και το βασικότερο ήλθε στη εξουσία ,  όπως φαίνεται και στο τίτλο του κόμματος του ( ΑkveKalkinmaPartisi-Κόμμα Καθαρότητας και Ανάπτυξης) υποσχόμενος καταπολέμηση της διαφθοράς των αστικών κομμάτων (Οζάλ-Γιλμάζ-Τσιλέρ).

Ανακάλυψε έναν εχθρό , τον μέχρι πρότινος συνεταίρο του Γκιουλέν ,τον οποίο κατηγόρησε και συνεχίζει να κατηγορεί για ίδρυση «παράλληλου κράτους-ParalelDevlet» , δηλαδή παράλληλου μηχανισμού με οπαδούς του στον κρατικό μηχανισμό και ιδιαίτερα στη δικαιοσύνη και στις δυνάμεις ασφαλείας και ο οποίος σε συνεργασία με  εξωτερικούς εχθρούς προσπαθεί να  τον ανατρέψει .

Το χειρότερο δε ακολούθησε μαζική εκκαθάριση σε δικαιοσύνη και αστυνομία όσων συνεργάστηκαν για την αποκάλυψη της διαφθοράς , που πιθανόν να είναι οπαδοί του Γκιουλέν .

Ποιός όμως ξεκίνησε τον πόλεμο με την κοινότητα Γκιουλέν ; Φυσικά ο ίδιος ο Ερντογάνπιθανόν αισθανόμενος τόσο δυνατός, όσο ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν που «γονάτισε» μπροστά από τις πύλες της  Βιέννης  , θέλησε να απαλλαγεί από τον συνεταίρο του προσπαθώντας να κλείσει τα φροντιστήρια της Κοινότητας , στα οποία  φοιτούν οι νέοι  και προετοιμαζόταν για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια και σταδιακά εντάσσονται  στο μηχανισμό της Κοινότητας .

Συνεχίζοντας τον πόλεμο με τον Γκιουλέν ο τούρκος πρωθυπουργός , πέρασε διατάξεις από τη Βουλή , με σκοπό να ελέγξει τη δικαιοσύνη και  να  «παρακολουθεί» κάθε δικαστική έρευνα , μέσω του υπουργού δικαιοσύνης ,που τυχόν θα πλησιάσει την  οικογένεια του και ιδιαίτερα το γιό του.  Ακόμη προσπαθεί να θέσει  υπό  κυβερνητικό έλεγχο την  Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων και μέσω αυτής τις μεταθέσεις και τις τοποθετήσεις των δικαστικών λειτουργών .

Τον συνεχιζόμενο πόλεμο αυτό μεταξύ των δύο πλευρών ακολούθησε , όπως προαναφέρθηκε , η επιδείνωση των οικονομικών στοιχείων και η  αμφιβολία για την επίτευξη των οικονομικών στόχων και την πραγματοποίηση των μεγάλων έργων.

Αποδεικνύοντας ότι  «το θαύμα» της οικονομικής ανάπτυξης στηρίχθηκε σε «πράσινα κεφάλαια» από ισλαμικές χώρες , ιδιαίτερα του Κόλπου , που εγκατέλειψαν την Τουρκία μόλις αποκαλύφθηκε η «διαδρομή» των ιρανικών κεφαλαίων και «ξέπλυμα» τους . Αντιδρώντας δε σπασμωδικά ο τούρκος πρωθυπουργός κατηγόρησε ακόμη και τον Πρέσβη των ΗΠΑ  , για ανάμειξη στα εσωτερικά της χώρας. Στο μακρύ δε  κατάλογο των  εχθρών , που πολεμούν την Τουρκία προσθέτει οποιονδήποτε εκφράσει αντίθετη άποψη και δεν διστάζει να     τον κατηγορήσει για προδοσία. Τελευταίος εχθρός η « Ένωση Τούρκων Βιομηχάνων», που τόσα συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας και συνείσφερε για να ενταχθεί στη  G20 , επειδή εξέφρασε την άποψη ότι δύσκολα θα επιστέψουν τα «ξένα» κεφάλαια.

Προσπαθώντας να ξεφύγει από την απομόνωση ο Ερντογάν επισκέφθηκε προ εβδομάδας , μετά από πέντε χρόνια  την έδρα της Ε.Ε. ,  όπου οι διάφοροι αξιωματούχοι του κατέστησαν σαφές ότι η προσπάθεια ελέγχου της δικαιοσύνης δεν συμβαδίζει με το κοινοτικό κεκτημένο .Ορισμένοι δε μίλησαν και για διακοπή των ενταξιακών συνομιλιών. Πλέον των αρνητικών αποτελεσμάτων της επίσκεψης στις Βρυξέλλες ήλθαν να προστεθούν στα προβλήματα του τούρκου πρωθυπουργού και η πτώση της απήχησης του κόμματος του , οι τελευταίες δημοσκοπήσεις του δίνουν για πρώτη φορά ποσοστά κάτω του 40% και αν δεν υπάρξει ανάκαμψη και συνεχίσουν να αποκαλύπτονται σκάνδαλα , θα  τεθεί σε αμφισβήτηση και η μελλοντική εκλογή του , από το λαό , στη θέση του Προέδρου της Τουρκίας.

Γιατί όμως παρουσίασε αυτή την «οβιδιακή»  μεταστροφή ο Ερντογάν στα δημοκρατικά του πιστεύω;

Απλούστατα ουδέποτε υπήρξε καθαρός δημοκράτης , δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά διότι η θρησκοληψία του δεν συμβαδίζει με τα δημοκρατικά δικαιώματα και τους  «ανοικτούς ορίζοντες» της σύγχρονης κοινωνίας . Πλέον τούτου η πολύχρονη άσκηση της εξουσίας ,χωρίς ουσιαστική απειλή από την αντιπολίτευση , του δημιούργησε το αίσθημα της παντοδυναμίας στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό  , όπου επικρατεί ο νόμος του ισχυρού και η διπλωματία του συμφέροντος .

Δεν έχει απόλυτο  άδικο στη διαμάχη του με τον Γκιουλέν , ο οποίος τώρα «κόπτεται» υπέρ της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας αλλά το 1963   στο Ερζερούμ ήταν από τα ιδρυτικά μέλη  της « Ένωσης καταπολέμησης των Κουμουνιστών». Πράγματι είναι υπό συζήτηση οι δραστηριότητες της Κοινότητας , επέλεξε όμως λάθος τρόπο και το κυριότερο χρησιμοποίησε, με την άνοδο του στην εξουσία , τον μηχανισμό της  για να επιτύχει τους πολιτικούς του στόχους .

Οι προσεχείς τοπικές εκλογές στη γειτονική χώρα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες  διότι θα δείξουν από  αν πλησιάζει το «τέλος» της κυριαρχίας του Ερντογάν , το οποίο όμως δεν σημαίνει και το τέλος της κυριαρχίας του  κόμματος του(AKP) , εντός του οποίου γίνονται διεργασίες για την διαδοχή , όποτε και αν έλθει, με «φαβορί» τον Πρόεδρο Γκιούλ , ο οποίος λόγω θέσης και χαρακτήρα  αποστασιοποιήθηκε από τα παραπάνω .

Οι παραπάνω μεταστροφές του πρωθυπουργού Ερντογάν , κατά την άσκηση της εξουσίας σε όλους τους τομείς, επιβεβαιώνουν την λανθασμένη εξωτερική πολιτική που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις , επενδύοντας πολλά στις προσωπικές σχέσεις των ηγετών και στην αβέβαιη ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Θα πρέπει επιτέλους να κατανοήσουν ότι η επεκτατική και αναθεωρητική επιθετική πολιτική , που εφαρμόζει η Τουρκία σε σχέση με την χώρα μας , είναι η ιδία και παραμένει σταθερή , ανεξάρτητα από την κυβέρνηση  που βρίσκεται στην εξουσία ,έχει αποφασισθεί και χαραχθεί από όλα τα εμπλεκόμενα τουρκικά θεσμικά όργανα.

Μοναδικός ανασχετικός παράγοντας στην επίτευξη των στόχων της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας , σε διμερές επίπεδο , είναι να παραμείνουν δυνατές και  με μέγιστη αποτρεπτική ικανότητα οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις . Οι  «σειρήνες» του διεθνισμού και της ειρήνης ,μεταξύ κρατών με αντικρουόμενα συμφέροντα , ηχούν μόνο όταν είναι και οι τα δύο κράτη δυνατά , διαφορετικά αν χάνει  το ένα δύναμη σωπαίνουν και αρχίζουν οι «σειρήνες» του πολέμου  .

 Ο κ. Στρατής Χαραλάμπους μένει στη Μυτιλήνη,είναι Αντγος ε.α και Πρόεδρος Αποστράτων Αξιωματικών Λέσβου.