Πέντε μικρά Εβραιόπουλα στην Ελλάδα της Γερμανικής Κατοχής που σώθηκαν από το θάνατο από οικογένειες Χριστιανών, πέντε ”κρυμμένα παιδιά” που έζησαν μέσα στην απόλυτη σιωπή, αφηγούνται τις ιστορίες τους.

Ιστορίες τρόμου κι αγωνίας αλλά και στιγμές παιδικής ανεμελιάς μέσα στην αγκαλιά των ξένων. Στοργικές φωλιές, κρυφοί παράδεισοι μακριά από τη φρίκη του Ολοκαυτώματος. Πέντε παιδιά που μεγάλωσαν απότομα.
Η Ροζίνα, ο Σήφης, η Ευτυχία, η Σέλλυ και ο Μάριος πέρασαν τη ζωή τους κουβαλώντας πάντα μαζί τη μνήμη χιλιάδων παιδιών: εκείνων που δεν πρόλαβαν ποτέ να μεγαλώσουν. Την πορεία της ζωής τους καταγράφει ο σκηνοθέτης Βασίλης Λουλές στο ντοκιμαντέρ “Φιλιά εις τα παιδιά”.

Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί αυτά τα πρόσωπα από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα, φέρνοντας στο φως πολύτιμα προσωπικά τους ντοκουμέντα-ένα παιδικό ημερολόγιο, φωτογραφίες και οικογενειακά φιλμάκια- τεκμήρια μιας ολόκληρης εποχής.
Παράλληλα, σκιαγραφείται η ζωή των εβραϊκών κοινοτήτων της Ελλάδας πριν από τον Πόλεμο και αποκαλύπτονται σπάνιες εικόνες της κατεχόμενης Αθήνας και Θεσσαλονίκης, μέσα από κινηματογραφικά αρχεία, ερασιτεχνικές ταινίες Γερμανών στρατιωτών και παράνομες λήψεις Ελλήνων πατριωτών.

Τα γυρίσματα έγιναν στο χρονικό διάστημα από 2007-2009 στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τα Ιωάννινα, τα Χανιά και στο Άουσβιτς της Πολωνίας. Η έρευνα για την ταινία ξεκίνησε με αφορμή την περιοδική έκθεση μαρτυριών και ντοκουμέντων “Κρυμμένα Παιδιά στην Ελλάδα της Κατοχής” του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος, που παρουσιάστηκε το 2003 και διερεύνησε το θέμα των κρυμμένων εβραιόπαιδων της Κατοχής, μέσα από δεκαέξι πραγματικές ιστορίες παιδιών από την Ελλάδα.

Η ταινία θα βγει σε κινηματογραφική διανομή στην Αθήνα από τις 7 Φεβρουαρίου και στη Θεσσαλονίκη από τις 17 Φεβρουαρίου, ενώ θα μεταδοθεί και από την ΕΡΤ εντός του 2013.

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη

Ο Βασίλης Λουλές, σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και Κινηματογράφο στη Σχολή Χατζίκου. Συνεργάστηκε με την ΕΡΤ ως Συντονιστής στο πρόγραμμα ταινιών μικρού μήκους “μικροφίλμ” και με το Κινηματογραφικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών στην ταξινόμηση παλαιών κινηματογραφικών επικαίρων. Οι μικρού μήκους ταινίες του τιμήθηκαν με βραβεία, έλαβαν μέρος σε πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού, μεταδόθηκαν από ξένα και ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια και συμπεριλήφθηκαν σε ελληνικά και διεθνή αφιερώματα. Το ντοκιμαντέρ “Φιλιά εις τα παιδιά” τιμήθηκε με 8 βραβεία σε κινηματογραφικά φεστιβάλ.

Την περασμένη Δευτέρα, η ταινία προβλήθηκε στα Τρίκαλα, τόπο καταγωγής του σκηνοθέτη, στο Δημοτικό Κινηματοθέατρο σε μια ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα.

Τι ειπε για την ταινία ο Βασίλης Λουλές

Σε δηλώσεις του στο Αθηναικό Πρακτορείο ο σκηνοθέτης είπε: “Τα παιδιά αυτά κέρδισαν τη ζωή τους κι έχασαν την παιδική τους ηλικία. Μεγάλωσαν απότομα. Έζησαν μέσα στην απόλυτη σιωπή, έζησαν ιστορίες τρόμου κι αγωνίας. Από την άλλη πλευρά, όμως, προστατευμένα μέσα στην αγκαλιά των ξένων έζησαν και στιγμές παιδικής ανεμελιάς. Αυτοί οι ξένοι άνθρωποι, που τα έκρυψαν με κίνδυνο της ζωή τους, στάθηκαν στοργικές φωλιές, κρυφοί παράδεισοι που κράτησαν αυτά τα παιδιά μακριά από τη φρίκη του Ολοκαυτώματος” 
Το “τίμημα” βέβαια της σωτηρίας αυτών των παιδιών, συμπλήρωσε, είναι ότι πέρασαν όλη τους τη ζωή κουβαλώντας πάντα μαζί τη μνήμη χιλιάδων παιδιών. Εκείνων που δεν πρόλαβαν ποτέ να μεγαλώσουν.

Σε ερώτημα του ΑΠΕ αν τα παιδιά ειναι πάντα ο εύκολος στόχος; ο σκηνοθέτης απάντησε ΝΑΙ και προσθεσε οτι: “Είναι όχι μόνο εύκολος στόχος αλλά και αποτελεσματικός: ξέρεις ότι αν χτυπήσεις εκεί, θα κάμψεις το ηθικό του αντιπάλου, θα τον κάνεις να λυγίσει. Γι’ αυτόν τον λόγο όλοι οι αντίπαλοι χτυπάνε στα παιδιά, παρά τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν και τις ευαισθησίες περί παιδικών δικαιωμάτων που επικαλούνται”.

Ο Βασίλες Λουλές δεν ήθελε να κάνει μία ακόμη ιστορία για το Ολοκαύτωμα, αλλά μία ιστορία που να εκτυλίσσεται στη “σκιά” του Ολοκαυτώματος: “μία ταινία για τον διωγμό των Ελλήνων Εβραίων και την Κατοχή, για τη γενναιότητα των ανθρώπων -των «αλλόθρησκων» Χριστιανών- που έσωσαν ζωές με κίνδυνο της δικής τους, αλλά, πάνω από όλα, μία ταινία για τα παιδικά μάτια που κοιτούν τον κόσμο άλλοτε με τρόμο κι απορία, κι άλλοτε με ανεμελιά κι ελαφρότητα” όπως χαρακτηριστικά λέει.

Μία άλλη δυσκολία που συνάντησε ήταν το πώς θα κάνει τους πέντε “πρωταγωνιστές”, τα πέντε παιδιά του τότε, να μιλήσουν με τρόπο άμεσο, βιωματικό και εξομολογητικό. Πώς δηλαδή θα μπορούσν να μπουν ξανά στο πετσί του παιδιού που υπήρξαν κάποτε, χωρίς να αναμασήσουν μία ιστορία που λέει ο καθένας μας όταν αφηγείται τη ζωή του. “Ξέρετε- διευκρινίζει -όλοι μας το κάνουμε αυτό: μιλάμε για τα παιδικά μας χρόνια και, ασυνείδητα ίσως, τροποποιούμε τα γεγονότα και τα συναισθήματα (υποβαθμίζουμε τα άσχημα στοιχεία μας, προβάλλουμε τα καλά, δραματοποιούμε καταστάσεις ώστε να τονίσουμε τη δική μας παρουσία και αντοχή, εξωραΐζουμε καταστάσεις κτλ)”.

Για να πετύχει λοιπόν αυτή την άμεση μαρτυρία, για να μιλήσει το «παιδί τού τότε» κι όχι ο ηλικιωμένος του σήμερα, χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει τεχνικές και μεθόδους ψυχανάλυσης. “Το αποτέλεσμα- ευτυχώς- είναι μάλλον πετυχημένο, αν κρίνω, από τα σχόλια των θεατών του ντοκιμαντέρ” σημειώνει ο κ. Λουλές.

Το Ολοκαυτωμα στην εκπαίδευση

Την περίοδο της κινηματογραφικής προβολής της ταινίας στην Αθήνα θα οργανωθεί μια συζήτηση με θέμα “Το Ολοκαύτωμα στην Εκπαίδευση – Ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας του ντοκιμαντέρ Φιλιά εις τα παιδιά”, με αποδέκτες κυρίως εκπαιδευτικούς. Ιδιαίτερα ευχάριστο πάντως, αναφέρει ο κ. Λουλές, είναι ότι την ταινία την έχουν ζητήσειαπό πανεπιστήμια και σχολεία, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχουν κανονιστεί ήδη προβολές σε πόλεις, μέσω Κινηματογραφικών Λεσχών, Δημοτικών κινηματογράφων και Πανεπιστημιακών Σχολών.

Πηγή : onalert.gr