Τριάντα (30) χρόνια πριν, σε ένα ραδιοφωνάκι με μπαταρίες ακούγαμε τον Θανάση Γκαϊφύλια να μας περιγράφει την Κομοτηνή «λησμονημένη και γυμνή να κοιτάει το αύριο κρυφά πίσ’ απ’ τις γρίλιες»…

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και το αύριο έγινε χθες περνώντας στα ντουλάπια της ιστορικής μνήμης… Ο Αθηναίος του 1985 βρίσκεται μέτοικος πια στην Κομοτηνή του 2014, τώρα πια δεν έχει τρανζιστοράκι αλλά μία συσκευή ψηφιακής τεχνολογίας , κι εκεί στο φάκελλο komotini υπάρχουν 32 τραγούδια που τα τελευταία τριάντα χρόνια ηχογραφήθηκαν με άμεσο ή έμμεσο θέμα τους την Κομοτηνή.

Η Κομοτηνή, λοιπόν, ανήκει στις «πολυτραγουδισμένες» ελληνικές πόλεις και, ίσως, δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά την υπογραφή του «μνημονίου» το 2010 ένας από τους πιο διάσημους Έλληνες τραγουδοποιούς, ο Λάκης Παπαδόπουλος, έγραφε τότε στα «Επικίνδυνα Παιχνίδια» : «Ίσως του χρόνου για να πας Κομοτηνή πρέπει να έχεις διαβατήριο στο χέρι!»

Καταγραφές αισθημάτων και συναισθημάτων εκείνων που πέρασαν από την ευλογημένη θρακική γη και η πόλη τους άγγιξε, τους πλήγωσε, τους αντάμειψε, τους φόβισε..

Εκείνοι πάλι που δεν έζησαν ή δεν ζουν εδώ, ακόμη κι αν δεν έχουν βιώματα και ερείσματα, βρίσκουν στην Κομοτηνή λόγους και αφορμές για ν’ασχοληθούν μαζί της.. Κασσάνδρες του σύγχρονου ελληνικού τοπίου, δημοσιολόγοι, δημοσιογράφοι και μελλοντολόγοι και οιωνοσκόποι δεινών, επιδοτούμενοι πατριώτες και κατ’επάγγελμα «υπερασπιστές της ακριτικής Ελλάδας» αναζητούν άλλοθι ύπαρξης μέσα από μια «ανάπηρη εθνικοφροσύνη».

Η Κομοτηνή δεν έχει ανάγκη από κανέναν αυτόκλητο υπερασπιστή, δεν κινδυνεύει από περιφερόμενους θιάσους που αναπαράγουν εθνικιστικά στερεότυπα και κακόβουλους γείτονες που προσπαθούν να δημιουργήσουν συνθήκες σύγκρουσης και εικόνες αρνητικές.

Από τα Κουμουτζηνά των Κατακουζηνών ( ή Κομοτηνά ή Κομοτηναί) του Βυζαντίου στην παραφρασμένη από τους Οθωμανούς Γκιουμουλτζίνα (Gümülcine) η Κομοτηνή του 21ου αιώνα το μόνο που έχει ανάγκη είναι η ανάδειξη της ταυτότητάς της και της πλούσιας ιστορικής παράδοσης και μνήμης που κουβαλάει μέσα στους αιώνες.

Η Κομοτηνή σήμερα είναι μια πόλη του «πολύ»: πολυπολιτισμική, πολύγλωσση, πολυδιάστατη, πολυσύνθετη, πολυπληθής για το μέγεθός της. Σε κάθε βήμα συναντάς ντόπιους Έλληνες, απόγονους πρόσφυγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, Έλληνες Μειονοτικούς (Τουρκόφωνους, Πομάκους και Αθίγγανους), απογόνους Αρμενίων προσφύγων, Παλιννοστούντες Ομογενείς από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ (κυρίως Γεωργία, Αρμενία, Ρωσία, Ουκρανία και Καζακστάν), και μία μεγάλη φοιτητική κοινότητα 10.000 φοιτητών του ΔΠΘ.

Μέσα από το KomotiniPress, θα προσπαθήσουμε αυτό το «πολύ» να αναδείξουμε, έτσι όπως το περιγράφει ο Αμερικανός Εκδότης Joseph Pulitzer «Βάλ’ το μπροστά τους με συντομία ώστε να το διαβάσουν• ξεκάθαρα ώστε να το καταλάβουν• με εικόνες ώστε να το θυμούνται• και με ακρίβεια ώστε να καθοδηγούνται από το φως του.»