Γράφει ο Γ. Γεωργιτσόπουλος

 

Η υποκρισία περισσεύει και καλό θα ήταν επιτέλους να μιλήσουμε για κάποια θέματα με ειλικρίνεια, χωρίς ταμπού.

 

Υπάρχει Τουρκική μειονότητα στη Θράκη; Σύμφωνα με τις Διεθνείς Συνθήκες, όχι, δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως θρησκευτική μειονότητα, μουσουλμανική, τα μέλη της οποίας έχουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχει κάθε Έλληνας πολίτης. Μάλιστα, για να είμαι ακριβής, έχουν και προνόμια, τα οποία δεν έχουν οι χριστιανοί Έλληνες πολίτες, πχ σε ότι αφορά τις σπουδές τους σε ΑΕΙ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία την οποία έχω αναλύσει διεξοδικά με άλλη ανάρτησή μου.

 

Μεταξύ των δικαιωμάτων τους είναι κι εκείνο του αυτοπροσδιορισμού, πχ καθένας μας έχει το δικαίωμα, εάν το επιθυμεί, να αυτοπροσδιορίζεται ως Σουηδός, Τούρκος, Βούλγαρος, Ρώσος, Αιγύπτιος ή και Καμερουνέζος. Αυτό ωστόσο δεν αλλάζει εκείνα που ορίζουν οι Διεθνείς Συνθήκες.

 

Οι πολιτικοί που προέρχονται από τη μειονότητα σχεδόν πάντα χρησιμοποιούν το ίδιο μοτίβο: Υπερτονισμός θρησκεύματος, υπογράμμιση τουρκισμού. Δεν έχουν ασφαλώς ρωτήσει τους ομόθρησκούς τους σχετικά με το κατά πόσο συμφωνούν, ωστόσο αυτό είναι το πάγιο μοτίβο τους, μοτίβο το οποίο βεβαίως μόνο ενωτικό ή “πολυπολιτισμικής” (σσ της μόδας ο συγκεκριμένος όρος) διάθεσης/πρόθεσης δεν είναι, αντιθέτως λειτουργούν με πρόθεση περιχαράκωσης, γκετοποίησης, με φασιστικής κοπής πολιτική σκέψη. Επιπλέον, δεν είναι λίγοι εκείνοι που λέγεται πως συνωστίζονται στον προθάλαμο του Τουρκικού Προξενείου ευελπιστώντας στην εύνοια του Σουλτάνου που επιβουλεύεται τη χώρα μας/τους( φροντίζοντας πάντα να τονίζουν τον τουρκισμό τους.

 

Έτσι προκύπτουν και οι σωρηδόν δηλώσεις και δημοσιεύσεις τους, με κάθε ευκαιρία, περί ”τουρκικής μειονότητας”, μάλιστα κάποιοι το πήγαν παραπέρα μιλώντας για “τουρκική κοινότητα” (σσ κατά το μοντέλο Κύπρου), έτσι προέκυψαν και οι – φερόμενες ως- απειλές κατά δημοσιογράφου, έτσι και οι ανθελληνικές αθλιότητες περί “29ης Ιανουαρίου”, έτσι όλα.

 

 

Παρεμπιπτόντως, ενώ υποτίθεται πως είναι υπέρ του αυτοπροσδιορισμού, τελικώς κάποιοι δείχνουν να τον επιθυμούν μόνον όταν από αυτόν επωφελείται η Τουρκία, διότι δεν δείχνουν καθόλου πρόθυμοι να δείξουν έστω ανοχή στον αυτοπροσδιορισμό των Πομάκων και των Ρομά.

 

Εμείς τι κάνουμε; Το τι κάνει και κυρίως το τι δεν κάνει η Αθήνα το γνωρίζουμε. Από τους ντόπιους πολιτικούς κάποιοι αδιαφόρησαν -αν δεν συνέδραμαν- όταν συντελούνταν εθνικά εγκλήματα με τις συνενώσεις Δήμων. Από τους ντόπιους πολίτες τότε κάποιοι μίλησαν, κάποιοι όχι.

 

Ήμουν μεταξύ εκείνων, που ρεαλιστικά υποστήριζα την προσκόλληση χριστιανών σε πολιτικούς συνδυασμούς στους οποίους ηγούνται μουσουλμάνοι, κι αυτό για δύο λόγους: α) Διότι θα έπρεπε να βρεθεί τρόπος να εκλέγονται και χριστιανοί β) Διότι δεν πιστεύω, πως το κριτήριο είναι το θρήσκευμα , αλλά η πολιτική.

 

Αλίμονο, διαψεύστηκα! Το παραπάνω μοντέλο ασφαλώς και μπορεί να λειτουργήσει, αλλά μόνο εάν ο όποιος μουσουλμάνος πολιτικός δεν στηρίζει ανεκδιήγητες αντεθνικές θέσεις, μόνον εάν το θρήσκευμα είναι θρήσκευμα και όχι πολιτικό εργαλείο που υπογραμμίζει αλλοεθνείς διεκδικήσεις.

 

Υπάρχουν τέτοιοι; Οψόμεθα. Πιστεύω πια, πως σε κάθε περίπτωση, είτε υπάρχουν, είτε όχι, οι χριστιανοί (σσ οι οποίοι στην πραγματικότητα αποτελούμε την μειονότητα στην περιοχή, μη έχοντες μάλιστα και προνόμια μουσουλμάνων) πρέπει ν’ ακολουθήσουμε το μοντέλο που οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι είχαν ακολουθήσει: Συγκρότηση φορέα/κινήματος, κάτι τέλος πάντων, μέσω του οποίου θα εκπροσωπούνται οι χριστιανοί συγκροτημένα και θα συνδιαλέγονται ως κοινωνικό μπλοκ. Όχι περιχαρακωμένα, αλλά συγκροτημένα, διότι σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση το μόνο που γίνεται είναι η γέννηση κοτζαμπάσηδων και είναι αυτό ακριβώς που θέλουν οι…σύμμαχοί μας της άλλης πλευράς του Έβρου: Το να σαλαμοποιηθούμε.