Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης

Παρακολουθώντας την ελληνική κρίση χρέους από το 2010 και την εν δυνάμει επιμόλυνση της Ευρωζώνης, εξαρχής υπήρχε η υποψία του ανθρώπου με πολιτική και όχι οικονομική σκέψη ότι το πρόγραμμα της τρόικας αποσκοπεί στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων και του «Ευρωπαϊκού Νότου» ως δομικό στοιχείο της συνταγής και όχι ως μεταβατικό στάδιο που θα οδηγήσει στην ανάκαμψη. Σε αυτόν τον προβληματισμό να προσθέσουμε και τις ευρύτερες, αν και συχνά αθέατες, γεωπολιτικές και γεωοικονομικές ανακατάξεις στην περιοχή που άπτονται άμεσα του εθνικού μας συμφέροντος.

Στην υποψία προστίθεται και η ανησυχία που προκύπτει από την βεβαιότητα αδυναμίας της ελληνικής ηγεσίας να αντιμετωπίσει με συγκροτημένο και λελογισμένο σχέδιο την παρούσα κρίση και να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα δημιουργούσαν τη «Νέα Ελλάδα».

Η ελεγχόμενη χρεωκοπία οδήγησε στην εφαρμογή ενός οικονομικού προγράμματος που από το 2010 προκάλεσε την κοινωνική αστάθεια αρχικά και την πολιτική αστάθεια ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα στη συνέχεια και έτσι ακούγεται οξύμωρο αλλά και ουτοπικό να περιμένουμε από τη συνέχιση της εφαρμογής του ίδιου προγράμματος να προκύψει κοινωνική και ως εκ τούτου και πολιτική σταθερότητα. Κάτι ανάλογο διαπιστώσαμε και στις υπόλοιπες χώρες που εφαρμόζονται «μνημόνια».

Εάν παρακολουθήσουμε τους συνημμένους πίνακες με τις προβλέψεις των Ε.Ε.-ΔΝΤ για την εξέλιξη της ανάπτυξης, της ανεργίας, του δημόσιου ελλείμματος και του χρέους την περίοδο 2009-2014, όπως αυτές καταγράφονται στα προγράμματα προσαρμογής των 4 χωρών (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία), που καταρτίστηκαν αρχικά ως βασική προϋπόθεση για τη χορήγηση βοήθειας στις 4 αυτές χώρες, και τις συγκρίνουμε με τις τελευταίες διαθέσιμες προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (2013), μπορούμε να διαπιστώσουμε την ύπαρξη και την έκταση των μεταξύ τους αποκλίσεων.

Επίσης καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι σε Ελλάδα και Πορτογαλία τα προγράμματα καταφανώς απέτυχαν, εκτροχιάζοντας τις οικονομίες τους, στην Ισπανία για το ολιγόχρονο της άσκησης του προγράμματος δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για επιτυχία στις προβλέψεις-στόχους ανάπτυξης και ανεργίας, ενώ δημοσιονομικά μπορεί να μιλήσει για αποτυχία, και μόνο στην περίπτωση της Ιρλανδίας οι αποκλίσεις είναι σχετικά μικρές.

Στο 2015 διαπιστώνουμε ότι σε αύξηση βρίσκεται ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας, όμως, είναι και η ανεργία. Και από την πρόβλεψη για τα ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα το 2015, η χώρα αναμένεται να βρεθεί στη χειρότερη θέση μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου και στην 24η μεταξύ των 203 κρατών για τα οποία υπάρχουν σχετικά στοιχεία. Το ίδιο ισχύει και για τον αρνητικό πληθωρισμό, ο οποίος μπορεί να έχει τόσο μεγάλες συνέπειες όσο και υπερβολικός πληθωρισμός. Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία η Ελλάδα σε αυτόν τον τομέα κατακτά σήμερα την τρίτη χειρότερη θέση στον κόσμο, την οποία αναμένεται να διατηρήσει και στο 2015.

Χρησιμοποιώντας τα παραπάνω ως υπόθεση εργασίας περιμένουμε εκείνα τα βήματα που θα πρέπει να κάνει η διαφαινόμενη πρώτη πολιτική δύναμη της Χώρας που καλείται να διαδεχθεί τους ανεπαρκείς διαχειριστές της απελθούσης κυβέρνησης. Ως εκ τούτου φυσικό είναι να διατυπώνονται –εκ του προχείρου- τα ακόλουθα ερωτήματα:

1. Είναι δυνατή η απόρριψη της σύμβασης που έχει υπογράψει η Ελλάδα με το ΔΝΤ κα ι την ΕΕ (περισσότερες από 190 χώρες) χωρίς να αντιδράσουν πολίτες, κοινοβούλια και κυβερνήσεις οι οποίες θα ζητήσουν να διακοπεί η συμφωνηθείσα χρηματοδότηση στην Ελλάδα και να επιστραφούν τα ήδη καταβληθέντα δάνεια;
2. Είναι δυνατή μια επαναστατική κύρωση του Μνημονίου μονομερώς από την ελληνιή πλευρά χωρίς να δημιουργηθεί μία τέτοια αλυσιδωτή αντίδραση που θα οδηγήσει άμεσα τη χώρα εκτός ευρώ;
3. Σε περίπτωση καταγγελίας του Μνημονίου μπορεί η Ελλάδα να επιστρέψει σε ευρώ τόκους και δάνεια που έχει από το ΔΝΤ και την ΕΕ, τους ιδιώτες επενδυτές, τις υποχρεώσεις τηςεντός Ελλάδας και να εξασφαλίσει τη διατήρηση της ευρυθμίας (όποιας υπάρχει)του τραπεζικού συστήματος;
4. Θα μπορέσει η χώρα σε περίπτωση επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου να διαπραγματευθεί ταυτόχρονα με όσους εμπλέκονται στη συμφωνία PSI (ιδιώτες δανειστές, ECB,EFSF);
5. Μπορεί η Ελλάδα και η κυβέρνησή της να δημιουργήσουν ένα κοινό ευρωπαϊκό μέτωπο που θα δημιουργήσει μια κοινή πρακτική άσκησης πίεσης προς τους δανειστές και τα παγκόσμια οικονομικά ιερατεία;
6. Έχει συγκροτηθεί κάποια ομάδα τύπου TASK FORCE ακαδημαϊκών, οικονομολόγων, πολιτικών, τεχνοκρατών, επικοινωνιολόγων κοκ που θα προετοιμάσει την ελληνική πρόταση εξόδου ή επαναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων και θα αναζητήσει συμμάχους εκτός συνόρων;
7. Έχει καταρτισθεί μία πρόταση επαναδιαπραγμάτευσης που θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την ανάληψη της υποχρέωσης της Ελλάδας για την εφαρμογή απαραιτήτων μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, την υλοποίηση διαρθρωτικών μέτρων και μέτρων ανάρρωσης της οικονομίας , τη συμφωνία για το πάγωμα των επιτοκίων των δανείων που έχει λάβει η χώρα από την ΕΕ;
8. Τι θα γίνει με το «επαχθές χρέος» που δεν αποτιμάται μόνο με βάση το ΑΕΠ και τα ισοζύγια αλλά και με τα εξοπλιστικά προγράμματα, τα μεγάλα οραματικά έργα όπως οι ΟΑ 2014, το φακελάκι, τη μίζα, το βόλεμα , την πολυεπίπεδη διαφθορά και ασφαλώς το τέρας της γραφειοκρατίας;
9. Θα δούμε επιτέλους την περίφημη κάθαρση και την τιμωρία όλων εκείνων που αν και ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση εξακολουθούν να διεκδικούν μερίδιο στην «διάσωση» της χώρας;
10. Ποιο είναι σύμφωνα με το ΣΥΡΙΖΑ εκείνο το ποσοστό του χρέους που πρέπει να διαγραφεί και με αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, ανεξάρτητα από το αν αυτό χαρακτηριστεί ως «επαχθές» ή όχι, στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής ρύθμισης για το χρέος, που διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή και την ανάκαμψη της οικονομίας;

(πηγή: Via Diplomacy)