Πρός Τόν Ἰερόν Κλῆρον καί τόν Εὐσεβῆ λαόν

Τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί,

Ἡ Ἐκκλησία καὶ φέτος στὴ σιγαλιὰ τῆς μεσονυκτικῆς της ἀτμόσφαιρας, στὸ ξέφωτο τοῦ ἡσυχαστικοῦ σαββατισμοῦ τοῦ νεκρωθέντος ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ Κυρίου μας, διασαλπίζει μὲ δύο μόνο λέξεις τὸ μήνυμα μιᾶς μοναδικῆς καὶ ἀνεπανάληπτης νίκης μὲ οἰκουμενικὸ περιεχόμενο καὶ σωτηριολογικὲς διαστάσεις. «Χριστὸς Ἀνέστη!».

Διακηρύσσει, ἐν συνεχείᾳ, μὲ ἀδιατάρακτη βεβαιότητα μέσα ἀπὸ τὰ στόματα τῶν βαπτισμένων στὸν Χριστὸ παιδιῶν Της, τὴν ἀποδοχὴ αὐτοῦ τοῦ νικητηρίου μηνύματος, ἐπίσης μὲ δύο λέξεις: «Ἀληθῶς Ἀνέστη!».

Προσκαλεῖ νὰ κατανοήσουμε «ἐν ἐλευθερίᾳ» μὲ ἐφόδιο τὴν καθαρὴ μας πίστη καὶ ὄχι τὸν ἐπιστημονικὸ ὀρθολογισμό, ἐκεῖνο ποὺ σὲ κάθε ἐποχὴ θεωρεῖται «παραλήρημα» ἀπὸ τοὺς ἀρνητὲς τῆς θεανδρικῆς ὑποστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅτι, δηλαδὴ, στὸ πρόσωπο τοῦ ἀναστάντος Κυρίου μας καταργήθηκε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα ὁ ἔσχατος ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ θάνατος.

Κι ὅμως ἀδελφοὶ μου. Ἡ πραγματικότητα ποὺ βιώνουμε ὡς Γένος καὶ ὡς Ἔθνος δυστυχῶς δὲν ἀνταποκρίνεται στὸ ἀναστάσιμο περιεχόμενο τοῦ κηρύγματος τῆς Ἐκκλησίας. Πολλοὶ συνάνθρωποί μας ἀκόμη ἐπιλέγουν νὰ ἀναζητοῦν περιεχόμενο καὶ νόημα ζωῆς μὲ ψευδοεφόδια τὸν ἐγωϊσμό καὶ τὴν προσήλωση στὴν ἀτομικὴ ὑλικὴ τους εὐδαιμονία.

Προσκολλημένοι στὴ διδασκαλία τῆς ἐπικούρειας φιλοσοφίας «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν», ἀντιμετωπίζουν μὲ φαρισαϊκὴ σκληρότητα τὴν εἰκόνα τοῦ πτωχοῦ, ἀνέστιου, ἀσθενοῦς, διαφορετικοῦ σὲ πιστεύματα καὶ ἐπιλογὲς συνανθρώπου τους, μολονότι εἶναι πλάσμα καὶ εἰκόνα Θεοῦ. Καὶ συνεπῶς ὁ «ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου» ἀκόμη ἐπικυριαρχεῖ σὲ κάθε ἀνθρώπινη τραγωδία.

Ὅμως διδαχθήκαμε ἀπὸ τοὺς προγόνους μας ὅτι στὴν ἀνθρώπινη τραγωδία ὑπάρχει λύση. Εἶναι ἡ κάθαρση. Συνεπῶς καὶ σήμερα ὑπάρχει φάρμακο κατὰ τοῦ ἐγωϊσμοῦ καὶ τῆς φθορᾶς. Ὑπάρχει ἐλπίδα ζωντανή. Ἡ κατάστασή μας εἶναι ἀναστρέψιμη.

Ἡ ἀποψινὴ νύκτα εἶναι ἡ ἀπόδειξη καὶ ἡ γνήσια εὐκαιρία γιὰ τὸ νέο καὶ καθοριστικὸ ἄνοιγμά μας πρὸς τὴν κάθαρση καὶ τὸ ἀληθινὸ φῶς. Εἶναι προσκλητήριο ἀποδέσμευσης ἀπὸ κάθε εἴδους βιωτικὴ μέριμνα, ἡ ὁποία δὲν ἐξυπηρετεῖ τὸν στόχο τῆς προσωπικῆς μας ἀνάστασης ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ μᾶς καθηλώνουν στὴν φθορὰ καὶ τὴν σήψη. Ὑπάρχει ἀνάμεσά μας ὁ ἀναστημένος Χριστός, «ἡ ζωή, ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια». Εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐντὸς τῆς Ὁποῖας ὀφείλουμε νὰ ζοῦμε καὶ νὰ ἀναπνέουμε.

Ἄς μείνουμε φιλοτίμως γιὰ νὰ Τὸν κοινωνήσουμε στὴν ἀναστάσιμη ἀγάπη Του, στὴν λειτουργικὴ μας σύναξη. Καὶ στὴ συνέχεια ὡς κοινωνοὶ καὶ μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς Του, ἄς Τοῦ ἐπιτρέψουμε νὰ προετοιμάσει καὶ τὴν δικὴ μας ἀνάσταση.

Μὲ διάπυρες εὐχὲς πρὸς τὸν ἀναστάντα Κύριον

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ