Η ΧΕΝ διοργανώνει γιορτή επ’ αφορμή της Μέρας της Γυναίκας, το Σάββατο 11 Μαρτίου στην Πολιτιστική Κίνηση στις 7:00μμ.

Είσοδος ελεύθερη.

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ, 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017

«Γεννήθηκα το καλοκαίρι του 1976, στην Κομοτηνή και πρόσφατα έκλεισα τα 40 μου χρόνια. 40 χρόνια ζωής, ελπίδας και δημιουργίας, Μόνο τυχαία δεν ήταν η γέννησή μου. Έγινε από ανάγκη. Ανάγκη για προσφορά και βοήθεια απέναντι στις γυναίκες που έψαχναν στήριγμα και διέξοδο στα προβλήματά τους αλλά και απέναντι σε εκείνες τις γυναίκες που η αστείρευτη θέλησή τους για προσφορά ζητούσε να πάρει σάρκα και οστά. Και τη βρήκαν, μέσα από εμένα.

Τα χρόνια που γεννήθηκα δεν ευνοούσαν πολύ τις γυναίκες. Έχοντας μόλις περίπου τελειώσει η δικτατορία, με ένα νεφελώδες πολιτικό σκηνικό και σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, η γυναίκα, όπως καταλαβαίνετε, δεν είχε την θέση που έχει σήμερα. Ωστόσο, οι προοπτικές ήταν θετικές. Οι αδερφές μου σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και του πλανήτη είχαν πετυχημένη πορεία εδώ και χρόνια. Κι έτσι, στάθηκα στα πόδια μου. Και γρήγορα στύλωσα το ανάστημά μου.

Βασικός μου στόχος ήταν η πνευματική, ψυχική και σωματική ανάπτυξη των γυναικών και το κτίσιμο ενός ειρηνικού κόσμου με την βοήθεια του εθελοντισμού, βασισμένη πάντα στις χριστιανικές αρχές της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού, χωρίς πολιτικές, θρησκευτικές, εθνικές, κοινωνικές ή φυλετικές διακρίσεις.

Αφού μου «χάρισαν» ένα σπίτι για να στεγάσω τις ελπίδες και τα όνειρα μου, άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα και με αγάπησαν, ξεκίνησα το δύσκολο αλλά και τόσο σημαντικό, έργο μου. Έτσι δημιούργησα την Παιδική φωλιά, τον καιρό που η πόλη δεν διέθετε παιδικούς σταθμούς και βοήθησα τις γυναίκες που εργαζόντουσαν, επιμορφώνοντας και ψυχαγωγώντας τα παιδιά τους, και αγαπώντας τα σα δικά μου. Έστησα Παιδικές Βιβλιοθήκες σε 3 διαφορετικά σημεία του νομού. Και δεν έμεινα εκεί! Συνέχισα προσφέροντας μέσα από σεμινάρια δεξιότητες στις γυναίκες, δίνοντας χρώμα και ουσία στον ελεύθερο χρόνο τους, με τα τμήματα δημιουργικής απασχόλησης, ενημερώνοντας με ημερίδες, διαλέξεις και παρουσιάσεις για θέματα που αφορούν κατά καιρούς την κοινωνία.

Στάθηκα δίπλα στα παιδιά που οι γονείς τους ήταν μετανάστες στο εξωτερικό βοηθώντας στα μαθήματα του σχολείου. Ήμουν εκεί, στις λιγότερο ευνοημένες πληθυσμιακά ομάδες και περιοχές, απασχολώντας δημιουργικά τα παιδιά αλλά και ενημερώνοντας τα μέσα από το παιχνίδι. Με το πρώτο κύμα των παλιννοστούντων να φτάνει στην πόλη μας, κατάλαβα ότι έπρεπε να κινηθώ γρήγορα και να βοηθήσω τις οικογένειες αυτές που προσπαθούσαν να προσαρμοστούν στην καινούργια τους πατρίδα. Έτσι δημιούργησα τάξεις με μικρούς και μεγάλους μαθητές για να τους μάθω την γλώσσα μας. Επιμόρφωσα και ψυχαγώγησα τα παιδιά και έπιασα από το χέρι της μαμάδες και μαζί αντιμετωπίσαμε όλες τις δυσκολίες που εμφανίστηκαν μπροστά μας σε αυτή την δύσκολη διαδικασία μετάβασης .

Οι βραβεύσεις που έλαβα ήταν η επιβεβαίωση ότι όσα έκανα δεν έμεναν χωρίς ανταπόκριση και έβρισκαν το σωστό στόχο. Εγώ όμως ήξερα ότι έκανα απλά το καθήκον μου απέναντι στις γυναίκες και την κοινωνία που έβλεπα πόσο με χρειαζόταν.

Στα χρόνια που πέρασαν δεν ξέχασα ποτέ τον βασικό μου στόχο για την προάσπιση των δικαιωμάτων της γυναίκας. Όταν πέρασα τα 30, η ανάγκη να ακουστώ ακόμα πιο δυνατά, ακόμα πιο μακριά, έγινε εντονότερη. Βγήκα στους δρόμους και ενημέρωσα τον κόσμο, έδωσα μάχες πολλές μαζί με άλλες γυναίκες για να εξαλείψουμε την βία και την κακομεταχείριση μας και διοργάνωσα ομιλίες και συναντήσεις ομάδων. Έδειξα στον κόσμο φωτογραφίες από αυτή την άσχημη αλήθεια αλλά τους έδωσα και δώρα σε σημαντικές μέρες όπως αυτή της μητέρας και της γυναίκας για να μην ξεχάσουν ποτέ την σημασία τους. Έντυσα άπορες οικογένειες και τις πρόσφερα τρόφιμα και διοργάνωσα γιορτές για να βοηθήσω οργανισμούς να «στεγάσουν» όνειρα και ελπίδες.
Νιώθοντας πιο ώριμη ξεκίνησα να ταξιδεύω γνωρίζοντας τις αδερφές μου στο εξωτερικό μαθαίνοντας τα προβλήματά τους και αποκτώντας εφόδια και γνώσεις, που θα με βοηθήσουν στην εκπλήρωση των στόχων μου.
Αυτή είναι η πορεία μου μέχρι σήμερα, το 2016…”, καταλήγει το κείμενο – μήνυμα της ΧΕΝ Κομοτηνής.